Monique haar twee kinderen kwamen om bij een ongeluk

01-06-2018

Drie jongeren, dorpsgenoten, krijgen een auto-ongeluk na een avondje stappen. De bestuurder overleeft het, maar zijn inzittenden, broer en zus, niet. Hoe dan verder? Moeder Monique vertelt. “Dankzij de bemiddelaar kijken wij terug op een open en eerlijk gesprek.”

“Al jaren zei ik: ‘Ooit wil ik een gesprek met Rens’. Het was dorpsgenoot Rens die onze Nick (19) en Ellen (17) na een avondje stappen in 2009 een lift gaf naar huis, toen hij de macht over het stuur verloor en onze twee kinderen om het leven kwamen. De vrienden van Nick en Ellen wisten van mijn wens. Zij komen nog steeds bij ons over de vloer op hun verjaardagen en sterfdag. Eén van deze jongens vertelde ons eind 2016 dat ook Rens openstond voor contact.”

“De afspraak stond al gepland, toen iemand opperde: ‘Waarom vragen jullie Perspectief Herstelbemiddeling niet om het gesprek te begeleiden? Jullie hebben toch goede ervaringen met hen?’ En wat ben ik achteraf blij dat wij hun hulp hebben ingeschakeld.”

“Ik benaderde Perspectief-bemiddelaar Francis, die wij al kenden door een auto-ongeluk waarbij mijn man betrokken was. Francis had destijds zowel ons als de andere partij heel prettig begeleid. Zij stemde toe om te komen praten en vroeg ons de ontmoeting met Rens uit te stellen: eerst wilde zij beide partijen goed op het gesprek voorbereiden. Twee keer is zij bij ons aan tafel aangeschoven. ‘Hoe zien jullie de ontmoeting voor je?’, vroeg zij. ‘Wat willen jullie van hem horen en wat gaan jullie zeggen?’ Toen pas realiseerden wij ons goed hoe belangrijk het is om het doel van de ontmoeting helder te hebben.”

“Ik wist meteen: dit is fout”

“Wij hoopten dat Rens ons kon vertellen wat er die laatste uren, minuten, seconden voor het ongeluk is gebeurd en gezegd. Het was prachtig weer die dagen. Ellen had de zomer van haar leven: zij slaagde voor de havo, was met een vriendin op vakantie geweest en vierde het ene examenfeestje na het andere. Nick studeerde Accountancy in Rotterdam, sportte fanatiek en had een vakantiebaantje bij een drukkerij. Het was de eerste keer dat broer en zus samen gingen stappen.”

“Die nacht checkte ik elk uur mijn telefoon, omdat meestal het verzoek kwam om hen te halen. Zij belden echter niet en op mijn oproepen reageerden zij evenmin. ’s Ochtends vroeg klonk de deurbel. Halverwege de trap ontwaarde ik zwarte schoenen en broeken door het raam van de voordeur. Ik wist meteen: dit is fout, met allebei. En dan… dan stort je wereld in. Toch was opgeven geen optie. Wij wilden onze jongste zoon Kevin een goede jeugd bezorgen, hem het gevoel geven dat hij het waard was om door te gaan.”

“Vlak na het ongeluk heeft er ook een ontmoeting plaats gehad met Rens en zijn ouders, bij ons thuis. Rens was nog een jonge jongen van twintig destijds en kon zich moeilijk uitspreken. Herhaaldelijk zeiden zijn ouders: ‘Rens heeft het niet met opzet gedaan’. Dat wisten wij heus. Maar hierdoor was er in dit gesprek weinig ruimte voor ons verlies. Vanaf dat moment is er geen contact geweest, al liepen wij elkaar soms tegen het lijf in het dorp.”

“Mijn man Ludo en ik gaven bemiddelaar Francis aan dat dat wij tijdens het nieuwe gesprek van Rens wilden horen dat hij begreep hoe erg het voor ons is. Zij zei direct: ‘Is dit echt wat je wilt? Want als jullie het gesprek op deze manier ingaan, leg je Rens als het ware iets op. Dan vraag je hem iets te zeggen dat hij misschien niet meent.’ Zij raadde ons aan om onze verwachtingen los te laten. Ook stelde zij voor om een neutrale locatie te kiezen in plaats van ons woonhuis. En zo behartigde zij ook duidelijk de belangen van Rens.”

“Wij wilden het zo graag voelen”

“Op 11 maart 2017 was het zover. Francis opende het gesprek en gaf ons als eerste de kans om te vertellen hoe wij ons voelden onder de situatie. Ik heb verteld dat ik me vreselijk genegeerd heb gevoeld. Vlak na het ongeluk hoorden wij bijvoorbeeld dat Rens zich op de kermis vermaakte. Dit heeft pijn gedaan en ik snap niet dat zijn ouders hem niet in bescherming namen.”

“Op zijn beurt vertelde Rens hoe moeilijk hij het ongeluk heeft gevonden, dat hij zich er echt niets van kan herinneren en hoezeer het hem speet dat hij niet eerder toenadering had gezocht. Aan alles merkten wij dat deze gebeurtenis hem nog steeds veel doet en dat hij het wel degelijk verschrikkelijk vindt voor ons. Ergens wisten wij dit wel, maar wij wilden het zo graag voelen. Ondertussen leidde de bemiddelaar het gesprek, vatte zij steeds samen wat er gezegd was en bracht ons terug naar de essentie als wij afdwaalden.”

“Wij voelden opluchting toen het gesprek gedaan was. Ik heb Rens in alle oprechtheid kunnen zeggen dat wij weten dat er geen sprake was van opzet en dat hij verder moet gaan met zijn leven.”

Gesprek goed verlopen dankzij hulp

“Wij realiseren ons dat deze ontmoeting dankzij de hulp van Francis zo goed is verlopen. Anders had ik hem inderdaad woorden in de mond gelegd en was het geen open en eerlijk gesprek geweest. Een aantal dagen na de ontmoeting hebben wij geëvalueerd met Francis en heb ik haar bedankt voor zowel haar bemiddeling als haar medeleven, oprechte belangstelling en grote zorgvuldigheid.”

“Het verdriet om het verlies van Nick en Ellen is er sindsdien niet minder door geworden. Wel is de behoefte om Rens te spreken vervuld: hiermee hoef ik me nu niet langer bezig te houden, en dit scheelt een hoop negatieve energie. Ik weet dat ik niet meer zal verstijven als ik hem nu tegenkom, maar hem zachtjes zal groeten.”